«Στο τρέξιμο βρήκα τη διέξοδό μου, έρχεται σαν φάρμακο, σαν λύτρωση, σαν διαφυγή στην καθημερινότητα της δουλειάς και του άγχους που αυτή προκαλεί, είναι τρόπος σκέψης, ζωής και ανάτασης συναισθημάτων»… Ο Ζαχαρίας Δανιηλάκης είναι το αντιπροσωπευτικότερο παράδειγμα θέλησης και αποφασιστικότητας. Γιατί είναι ο άνθρωπος που πήγε κόντρα στην καθιστική ζωή και, ξεκινώντας από ένα απλό «φλερτ» με το τρέξιμο, βρέθηκε να τρέχει στον Μαραθώνιο του Βορείου Πόλου, αλλά και να διανύει 250 χλμ. μέσα σε 6 ημέρες, με 11 κιλά εξοπλισμό στην πλάτη και με 40-50 βαθμούς στη μέση της ερήμου.
Συνέντευξη στον Θεόδουλο Παπαβασιλείου
Πώς ξεκίνησε η σχέση σου με το τρέξιμο;
Πάντα μου άρεσε ο αθλητισμός και υπήρξα πιστός φίλος και ενεργό μέλος παίζοντας ποδόσφαιρο, κάνοντας καγιάκ σε ποτάμια, γυμναστήριο κ.λπ.
Το 2012 άρχισα να «φλερτάρω» με το τρέξιμο, παρέα με έναν φίλο και κουμπάρο μου. Ο στόχος μας ήταν να τρέξουμε τον πρώτο μας Μαραθώνιο και τότε λέγαμε πως θα είναι και ο μοναδικός μας. Θα τρέχαμε στην κλασική διαδρομή της Αθήνας, αυτό που λέμε «ο αυθεντικός Μαραθώνιος». Έτσι ξεκινήσαμε, το θεωρούσαμε ως έναν άπιαστο στόχο, μια υπέρβαση που τελικά κατακτήθηκε.
Από την αρχή το είδες «ζεστά» το θέμα, ότι δηλαδή θα μπορούσες να το εξελίξεις και να ασχοληθείς πιο επαγγελματικά ή αυτό προέκυψε στην πορεία;
Προέκυψε στην πορεία και να ξεκαθαρίσω κάτι: εγώ και η ενασχόλησή μου με το τρέξιμο δεν έχουν καμία σχέση με τον επαγγελματισμό. Ούτε οι επιδόσεις μου αλλά ούτε και τα τρεξίματά μου δεν αγγίζουν καν τους επαγγελματίες του είδους, ούτε και ποτέ πληρώθηκα ή επιδοτήθηκα από κανέναν για να τρέχω. Το κάνω για εμένα, για την ευφορία που μου προσφέρει και για την υγεία μου. Στο τρέξιμο βρήκα τη διέξοδό μου, έρχεται σαν φάρμακο, σαν λύτρωση, σαν διαφυγή στην καθημερινότητα της δουλειάς και του άγχους που αυτή προκαλεί, είναι τρόπος σκέψης, ζωής και ανάτασης συναισθημάτων.
Ποια ήταν η πρώτη μεγάλη χαρά που πήρες από την ενασχόλησή σου με το άθλημα αυτό;
Όταν τερμάτισα στον πρώτο μου Μαραθώνιο στην Αθήνα, το 2012.
Και οι πιο μεγάλες δυσκολίες που συνάντησες;
Αρχικά, ο αγώνας στον Βόρειο Πόλο, η παγωνιά και η προσπάθεια να μείνεις σε σταθερή θερμοκρασία. Μετέπειτα, οι ατέλειωτες ώρες προπόνησης σε μια παραλία 700 μέτρων πάνω-κάτω για 5 με 6 ώρες τη φορά, ώστε να μπορέσω να τρέξω στον υπέρ-Μαραθώνιο της ερήμου, τον λεγόμενο Marathon des Sables. Τέλος, ο ίδιος ο αγώνας ήταν ό,τι πιο δύσκολο και επίπονο έχω κάνει: 6 ημέρες, 250 χλμ., με 11 κιλά εξοπλισμό στην πλάτη και με 40-50 βαθμούς στη μέση της ερήμου.
Η συμμετοχή σου στον Μαραθώνιο του Βορείου Πόλου πώς προέκυψε; Δεν ήταν ένα ρίσκο η επιλογή αυτή για σένα;
Έψαχνα να βρω κάτι που θα με φέρει πιο κοντά στα όριά μου. Εξάλλου, αυτό δεν είναι και ένα κομμάτι τις ζωής; Να βγαίνεις εκτός ορίων; Πώς αλλιώς θα εξελιχθείς, πώς θα μάθεις; Έτσι βρήκα τον Μαραθώνιο του Βορείου Πόλου. Η ζωή έχει ρίσκα κάθε μέρα, δεν σκέφτηκα ότι παίρνω κάποιο αγωνιζόμενος στον Βόρειο Πόλο. Εξάλλου είναι ένας αγώνας που γίνεται για αρκετά χρόνια τώρα, δίχως να έχει συμβεί κάποιο περιστατικό. Μόνο φέτος δεν έγινε. Λόγω του φαινόμενου του θερμοκηπίου λιώνει η παγωμένη θάλασσα και δεν μπορεί να στηθεί το Barneo camp.
Πώς ήταν αυτή η εμπειρία; Τι σου έχει αφήσει;
Μοναδική εμπειρία, κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ, κρυοπαγήματα, ανταγωνισμός, αφιλόξενο ως και εχθρικό τοπίο. Μερικές φορές νομίζεις ότι είσαι μέρος ενός ντοκιμαντέρ για τη μητέρα φύση. Αλληλεγγύη, αθλητική παιδεία αλλά και η υπέροχη γεύση που αφήνει στην ψυχή σου ο τερματισμός με τη γαλανόλευκη σημαία μας. Περηφάνια.
Τι περιλαμβάνει το «κλασικό» σου προπονητικό πρόγραμμα;
Πρωινή ενδυνάμωση με βάρη, απογευματινές προπονήσεις δρομικές και το Σάββατο ένα μεγάλο κομμάτι τρεξίματος, άλλες φορές στον δρόμο, άλλες στο βουνό.
Και το διατροφικό σου;
Προσέχω όσο μπορώ, μου είναι πιο εύκολο να είμαι πιστός στο προπονητικό μου πρόγραμμα παρά στο διατροφικό. Παίρνω ό,τι χρειάζομαι από τις τροφές που καταναλώνω, πολλά και μικρά γεύματα κάθε μέρα και αρκετό νερό.
Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι σου;
Δεν έχω θέσει κάποιο στόχο προς το παρόν. Έτρεξα τον Μάιο έναν Μαραθώνιο στην Πράγα και τώρα απλώς συντηρούμαι. Ο χρόνος θα δείξει.
Τι θα συμβούλευες όλους αυτούς που θέλουν να ξεκινήσουν το άθλημα;
Να το ξεκινήσουν «χθες» και να το κάνουν με τη φροντίδα και συμβουλή ενός επαγγελματία προπονητή που θα διαφυλάξει την υγεία τους και θα αυξήσει τις επιδόσεις τους με τον καλύτερο και πιο ανώδυνο τρόπο.
